پیش دبستانی های مدرن زندگی بسیار پر مشغله ای دارند: لیوان ها، کلاس های اضافی، معلمان، ورزش، مسافرت. و این همه حتی قبل از ورود به کلاس اول، جایی که کودک به طور کامل مسلح می شود. از آنجا که مراکز توسعه اولیه، او تا به حال دانش های زیادی را برای سال های 5-6 خود به دست آورد. این
ما والدین اغلب نگران چیزهای جهانی هستیم - چطور چیزی را در رشد و سلامت کودکان از دست ندهیم. اشتغال ما در محل کار و امور خانوادگی برای کلیه معیارهای قابل قبول نمودار نیست ، اما ما معتقدیم که همه کارها را به نفع کودکان انجام می دهیم. و ساده ترین و
وقتی فرزندان بزرگ می شوند ، عاقلانه ترین توصیه والدین دخالت در زندگی آنها نیست. در غیر این صورت ، شما فقط می توانید اوضاع را بدتر کنید و رابطه خود را با یک کودک بالغ برای همیشه خراب کنید. اعتقاد بر این است که او قبلاً سر خود را روی شانه های خود دارد و بهتر است از اشتباهات او درس بگیرد. با این حال بسیاری
برای هریک از ما ، دوران کودکی فقط زمان بزرگ شدن نیست بلکه یکی از مهمترین دوره هایی است که ما را به عنوان یک شخص شکل می دهد. کودک مانند یک اسفنج هر آنچه را که او را احاطه کرده است جذب می کند و بر اساس همین سرنوشت خود را در آجر می سازد. آیا ما این را می خواهیم یا
هرچند هرکدام از مؤلفه های خود را برای آموزش و پرورش توسعه می دهد، محیطی که در آن زندگی می کنیم، عمدتا بر ما تاثیر می گذارد. سیستم دیدگاه های مربوط به تربیت، از لحاظ تاریخی توسعه می یابد و تا حد زیادی بستگی به مسائلی دارد که جامعه برای خودش دارد. خیلی زیاد است
هر مادر باید با نارضایتی از فرزند خود مواجه شود، زیرا او به نظر می رسد همه چیز را با بهترین نیت و عشق انجام می دهد. من نمی خواهم، نمی خواهم! و چرا چنین است، و نه این راه؟ توهین و توهین به کودکان، به خصوص بیش از حد، می تواند بسیار آزار دهنده باشد.
چگونه می توان به کودک سفارش داد؟ در چه سنی باید کودکان را ملزم به جمع کردن اسباب بازی ها کرد؟ زور یا س askال؟ همه این س soonالات دیر یا زود نگرانی بسیاری از مادران را آغاز می کند. شخصی با غیرت خواستار رعایت الزامات والدین است ، شخصی آه می کشد و خودش همه چیز را تمیز می کند.
